Η Αριαντνα Θάλια Σόντι Μιράντα γεννήθηκε στις 26 Αυγούστου,1971
        στο νοσοκομείο Εσπανόλ, του Μεξικού. Ήταν η νεότερη της οικογενείας 
        αφού είχε 4 μεγαλύτερες αδερφές, την Λάουρα, την Ερνεστίνα,   
        την Γκαμπριέλα και την Φρεντερίκα. Ο Ερνέστο όμως δεν ήξερε πως τη συντροφιά της νεότερης κόρης του θα απολάμβανε  
        για 5 ακόμα χρόνια........

       Ο θάνατος ενός γονιού είναι καταστρεπτικός για κάθε παιδί.Ειδικά για ένα παδί τόσο ευαίσθητο
       όπως η Θάλια. Ο ξαφνικός χαμός του πατέρα της την οδήγησε στην αποξένωση από τον κόσμο. Δε μιλούσε σε κανέναν
      Είχε αφιερωθεί σε έναν κόσμο δικό της για να ξεπεράσει το χαμό του πατέρα της.
       Τη χρονιά που κατάφερε να βγει από τον "κόσμο της σιωπής", το πρώτο πράγμα που ρώτησε τη μητέρα της ήταν "Που είναι ο πατέρας μου? Έτσι η Θάλια ήρθε αντιμέτωπη με το τραγικό γεγονός του θανάτου του πατέρα της.

      Sñra. Η κυρία Σόντι φρόντισε όλες οι κόρες της να πάρουν την μόρφωση για την οποία ο πατέρας τους θα ήταν υπερήφανος. Έστειλε τη Θάλια σε πολύ καλά σχολεία
     του Μεξικό για την μόρφωσή της. Στην παιδική της ηλικία πήγε στο σχολείο Thomas Alva Edison, μετά πήγε στο λύκειο Franco Mexicano A.C.(γαλλικό σχολείο στο Μεξικό). Ξεκίνησε την καριέρα της αφού τελείωσε τις προ πανεπιστημιακές σπουδές της στο κολλέγιο Rossland CS.

     Στην εφηβική της ηλικία, ονειρευόταν να γίνει
     η Μεξικάνα "Nadia Comaneci", μία ολυμπιονίκης αφού είχε δείξει τις ικανότητές της.Ήταν η μόνη που είχε αριστεύσει σε όλα τα αθλήματα. Το όνειρο αυτό την οδήγησε να γραφεί από την ηλικία των 6 στην ακαδημία Nellie Happee για κλασσικό μπαλέτο.

     Ο θεατρικός προσανατολισμός που πήρε από την μεγαλύτερη αδερφή της Λάουρα, την επηρρέασε να ονειρευτεί
     μια καρριέρα ως τραγουδίστρια και ηθοποιός. Ήταν η φιλοδοξία αυτή που οδήγησε τη μικρή Θάλια να ελέγξει
     τον ενθουσιασμό που διακατέχει τα περισσότερα παιδιά. Όπως είπε και η Λάουρα η μεγαλύτερη αδερφή της, "Εάν η μικρή Θάλια φερόταν ανάρμοστα,     δε θα της επιτρεπόταν να με βλέπει στις παραστάσεις μου. Αυτό πάντα έπιανε!
     Ήταν πάντα φρόνιμη. Στο θέατρο με έβλεπε ανυπόμονα και μερικές φορές βοηθούσε να τραβηχτούν οι κουρτίνες του θεάτρου."

    Έτσι, το όνειρο ενός αφελούς παιδιού που θέλει να δει το όνομά του με φωτεινά γράμματα είχε μόλις γεννηθεί.